Bilgisayar tarihinin ilk yıllarında birbirinden uzak bilgisayarları birbirine bağlama fikri oldukça heyecan vericiydi. Özellikle akademik çevrelerin bilgi paylaşımı ve ordunun haberleşme ihtiyacının karşılanması için kullanılacaktı. Akla ilk ve doğal olarak gelen şey mevcut telefon hatlarının kullanılmasıydı. Bir bilgisayardaki veri, girdi yada komut ses sinyallerine dönüştürülür ve mevcut telefon hattı boşsa (meşgul değilse) diğer bilgisayara gönderilir, tersine bir süreçle ses tekrar sayısal veriye çevrilirdi. Ancak hat üzerinde ki bilgisayar (yani terminal) sayısı arttıkça, verilerin gönderildikleri yere doğru, tam ve hızlı bir şekilde ulaştırılması işi yıllarca üzerine çalışılacak bir mühendislik problemine dönüştü. Veriler hedefe varırken bir çok terminalden geçmek zorundaydı, öncelikle hangi terminalin boş olduğu ve hangi yolun kısa olduğu gibi kararların verilmesi gerekiyordu. Ayrıca verinin gönderildiği terminale geri dönmesi önlenmeliydi. Bu ve bunun gibi problemler elektronik komünikasyon biliminin ortaya çıkmasına vesile oldu.
Bu süreçte en önemli problemlerden biride verilerin iletilme süreleriydi. Bir terminalden gönderilecek veriler ağda kaybolup bozulmaması için bir sıraya (queue) sokulur ve bu sırayla ağ üzerinden gönderilirdi. Bu nedenle bir çok terminalden oluşan bir ağda terminallerin birinden gönderilecek bir veri, boyutu ne olursa olsun tam olarak iletilmeden diğer veri gönderilemiyordu. Örnek olarak küçük boyutlu basit bir e-posta mesajı bile iletilmek için ondan önce hatta konulan çok daha büyük boyutlu bir kayıt dosyasının hedefine ulaşmasını beklemek zorundaydı. Bu büyük boyutlu kayıt dosyasının hedefine gidene kadar geçtiği her terminaldeki veri gönderme sırasına girmesi (queue) ve diğer verilerin ulaştırılmasını beklemesi çok daha uzun sürelerin geçmesi ve mevcut bant genişliğinin boşa harcanması demekti. Bu problemin çözümü ise internetin günümüz standartlarına ulaşmasın sağlayanı "veri paketleri" sistemiyle gerçekleşti.
Veri paketleri sisteminde her veri belli boyutlardaki parçalara ayrılır ve numaralandırılırdı. Bu sayede alıcı veri paketlerini karışık bir sırada bile alsa numaralandırmaya bakarak veriyi tekrar birleştirebilirdi. Verilerin bu şekilde numaralı parçalara ayrılması sıra kavramını ortadan kaldırmış oldu. Böylece veriler numaralı küçük paketler ile mevcut terminalden rastgele sırada gönderilir oldu. Paketlerin hedefe hangi sırada ulaştığı önemli olmadığından verinin ulaşmasını bekleme kavramı da ortadan kalktı. Ayrıca veri bütün halinde gönderilmediğinden tek bir ağ hattı üzerinden iletilme zorunluluğu kalmadı, o sırada hangi hat boş ise veri paketi o hattan gönderilerek bütün ağın verimli bir şekilde kullanılması sağlanmış oldu. Bu şekilde günümüz internet ağının çalışma yapısı da şekillenmeye başladı.
Görüldüğü gibi yine basit gibi görülen problemlerin çözümü yıllar sonra devrim başlatacak olan bir teknolojinin gelişmesine ön ayak olmuş ve sahip olduğumuz şeyleri ve tüm bu yapılanları bir kez daha takdir etmemiz gerektiğini bizlere göstermiştir.
Hepinize Keyifli Çalışmalar
Emin Üçer
@Emin_Ucer
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder